© JUNGE FREIHEIT Verlag GmbH & Co.  www.jungefreiheit.de  35/12 24. August 2012

Afscheid van België
Het Vlaamse onafhankelijkheidsstreven is een voorbeeld voor alle Europese volkeren
Michael Paulwitz

Als zondag op de elfde IJzerwake, weer de vele duizenden Vlaamse Leeuwen rond het monument van Steenstrate wapperen dan brengen die een boodschap die niet enkel het Vlaamse volk aangaat maar heel ons continent. Europa leeft in de Europese volkeren, niet in de bestuurscenakels van banken en multinationals. Diversiteit en onderlinge concurrentiekracht zijn de fundamenten van Europas sterkte, niet centralisme en dirigisme. En de vrede in Europa vereist een onvoorwaardelijk respect voor de nationale soevereiniteit en het zelfbeschikkingsrecht van alle Europese volkeren, ook en vooral, de kleinere.

In een tijd waarin de machtsfantasieën van Euro-redders over fiscale en economische gelijkschakeling, over ontkrachten en monddood maken van de nationale staten en over de staatsgreepachtige creatie van een Europese superstaat, dagelijks nieuwe absurde uitlopers krijgen, is deze boodschap is actueler dan ooit. Terwijl de Europese politieke klasse in ivoren torens steevast over het „vredesproject Euro” oreert, zwengelt de mislukte project van een Europese monetaire unie, de onvrede tussen gevers en krijgers, betalers en ontvangers, begunstigden en gedupeerde, afpersers en uitgepersten alleen maar verder aan.

Dat unies met borgverplichtingen, die een volk permanente transferbetalingen voor anderen opleggen, op de lange termijn niet goed kunnen gaan, weet in Europa niemand beter dan de Vlamingen. De ergerlijke combinatie van fiscale uitbuiting en taalkundige-politieke superioriteitsgedrag van de Waalse zuiden was en is een belangrijke stimulans voor de steeds sterker wordende beweging voor een onafhankelijk Vlaanderen. Wie dat als plat materialistisch egoïsme afdoet miskent de fiscale fundamenten van de democratische idee: Net zoals intern in een land, de belastingsacceptatie van de klassen die tot belasting betalen in staat zijn de oorsprong van het moderne parlementarisme is, wordt naar buiten toe de fiscale soevereiniteit, dat is de vrijheid van een volk om zelfs over de verdeling en het gebruik van de vruchten van hun eigen arbeid te bestemmen, een constitutief element van het nationale zelfbeschikkingrecht.

Niet alleen in Vlaanderen wakkeren geldverdelingsconflicten, die onvermijdelijk voortvloeien uit de euro en de schuldencrisis, het verlangen naar nationale onafhankelijkheid aan. In Zuid-Tirol, verschaffen het begeren van de centrale regering om de Duitse bewoners van het oorlogsbuitgebied aan de Brennerpas versterkt bij de sanering van de noodlijdende staatkas te betrekken, de „Weg van Rome“ beweging een nieuwe en bredere basis. En voor iets meer dan twee decennia, was het feit dat de Kroaten en de Slovenen de geïnstitutionaliseerde transferbetalingen ten gunste van het zuidoosten moe waren, een belangrijke drijfveer voor het uiteenvallen van de kunstmatige multiculturele staat Joegoslavië.

Hele volkeren laten zich op lange termijn niet in kunstmatige multi-etnische staten of supranationale dwangunies opsluiten - dat is een constante in de moderne Europese geschiedenis. Ze volgt uit de logica van de democratische gedachte: een door het volk bestemde beleidsvorm vereist een politiek georganiseerde volk, een natie die door een voldoende voorraad gemeenschappelijkheden, waarden en tradities, kortom door een identiteit bij elkaar gehouden wordt.

Dergelijke identiteiten groeien door de eeuwen heen als gevolg van een gemeenschappelijke geschiedenis en een gedeelde lotsbestemming. Ze laten zich niet dwingen, noch tegen de wil van de betrokkenen van bovenaf opleggen.

Deze simpele waarheid heeft reeds het Sovjetimperium, Joegoslavië en Tsjecho-Slowakije ten val gebracht. Ze zal ook de Belgische kunststaat een tijdig einde bereiden. Voor de nationale staat als een geschikte ruimte van de democratische wilsuiting van een volk is er geen alternatief. Geen schijnfederalisme, geen „Europa van de regio‘s“ kan de plaats innemen van de staatrechterlijke onafhankelijkheid, als een volk vastbesloten is om zijn recht op nationale zelfbeschikking uit te oefenen.

Zo kan een democratisch Europa alleen een Europa van Vaderlanden zijn, een federatie van gelijke en soevereine natiestaten. Een supranationale Europese daarentegen, kan democratisch alleen al daarom niet gelegitimeerd zijn, omdat het de soevereine autoriteit mist, nl. een “Europese volk”. Bureaucraten en industrie lobbyisten die Europa slechts willen zien als een loutere consumentenruimte zonder gegroeide identiteit, trachten nationale staten vanuit verschillende richtingen uit te hollen en in diskrediet te brengen : Massa-immigratie en islamisering moeten hun volkeren oplossen in gemakkelijk te verschuiven bevolkingen, terwijl de oprichting van steeds nieuwe financiële vangnetten en controleorganismen, de fiscale soevereiniteit en daarmee het zelfbeschikkingsrecht van de naties ondermijnt.

De kans is groot dat het perfide manoeuvre om via de omweg van de „redding“ van het mislukte experiment van een Europese eenheidsmunt, een nieuwe poging te ondernemen om een Europa-staat te forceren, slechts een nieuw hoofdstuk zal toevoegen aan de lange lijst van mislukte multinationale kunststaten en aan de Europese nationale realiteit te onder zal gaan. Dat zou voor échte Europeërs goed nieuws zijn. Een Europese superstaat zou de Europese volkeren namelijk beroven van hun grootste sterkte op de internationale concurrentie markt : hun diversiteit.

Het verlangen van het Vlaamse volk naar een eigen staat, dat ook dit jaar ter gelegenheid van de IJzerwake weer duidelijk verwoord zal worden, is een duidelijk signaal om dit EU dwaalspoor de rug toe te keren. Centralisatie brengt stagnatie en verarming. Europa heeft behoefte aan vrije volkeren en soevereine naties die in vreedzame onderlinge competitie kunnen gedijen in een Europa van de Vaderlanden. Europa heeft behoefte aan een vrij en onafhankelijke Vlaanderen.